Υγειονομική, ενεργειακή, επισιτιστική, κλιματική, οικονομική, ανθρωπιστική, μεταναστευτική, ουκρανική κρίση…

ΜΑ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΕ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΚΡΙΣΕΙΣ;

Εδώ και πολλά χρόνια ο καπιταλισμός βρίσκεται σε διαρκή κρίση. Την καπιταλιστική κρίση δεν τη γεννάει ούτε κάποια “κακή” διαχείριση ούτε κάποια “κακιά” στιγμή αλλά η ίδια η φύση του καπιταλιστικού συστήματος που κινείται πάντα με μόνο γνώμονα το κέρδος. Ταυτόχρονα, ζούμε σε μία συνθήκη τόσο οξυμένων διακρατικών/καπιταλιστικών ανταγωνισμών που ιστορικά θυμίζει επικίνδυνα περίοδο πριν από το ξέσπασμα γενικευμένου πολέμου. Οι ανταγωνισμοί αυτοί τροφοδοτούνται και τροφοδοτούν περαιτέρω την υπάρχουσα κρίση. Όψεις αυτής της καπιταλιστικής κρίσης αποτελούν και οι κάθε είδους κρίσεις (υγειονομική, ενεργειακή, κοκ.) που ανακηρύσσουν τα κράτη.

ΟΙ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΚΡΙΣΗΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ

Τα κράτη, δεν ανακοινώνουν κρίσεις γιατί προσπαθούν να τις αποφύγουν αλλά γιατί επιδιώκουν να τις διαχειριστούν ώστε να αναδιαρθρώσουν/εκσυγχρονίσουν το καπιταλιστικό μοντέλο εκμετάλλευσης. Μέσα σε ένα διάχυτο κλίμα απειλής και φόβου, επιβάλλουν καθεστώτα εκτάκτου ανάγκης και απαιτούν λευκή επιταγή και εθνική συστράτευση πίσω από τη σημαία ενός ψευδού εθνικού διαταξικού καλού.  Πιο απλά, τα κράτη βγαίνουν επιθετικά στο προσκήνιο για να προωθήσουν βίαια της καπιταλιστικές τους ατζέντες.

Η ενεργειακή κρίση αποτελεί το πεδίο των ανταγωνισμών για τον έλεγχο και την αναδιάρθρωση της αγοράς της ενέργειας μέσα σε ένα πλαίσιο κερδοσκοπίας και τεχνητής έλλειψης. Η διαχείριση της οικονομικής κρίσης αποτελεί το πεδίο για τη διάσωση των αφεντικών με τόνους δημόσιο χρήμα και την επιβολή λιτότητας για την εργατική τάξη. Η υγειονομική κρίση αποτελεί το πεδίο για την οικονομική/τεχνολογική αναδιάρθρωση ανταγωνιζόμενων καπιταλιστικών οικονομιών και τον ακόμα πιο ολοκληρωτικό έλεγχο των πληθυσμών κοκ.

ΟΙ ΚΡΙΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 

Οι κρίσεις αποτελούν εξαιρετικά πυκνές και βίαιες περιόδους του ταξικού πολέμου και του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Σήμερα, εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης και οξυμένων ανταγωνισμών, οι κρίσεις και τα καθεστώτα εκτάκτου ανάγκες που τις συνοδεύουν, πληθαίνουν και μονιμοποιούνται. Γίνονται κανονικότητα.

Στο στόχαστρο της διαχείρισης κάθε κρίσης θα βρισκόμαστε πάντα εμείς, η εργατική τάξη σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Είμαστε εμείς που βλέπουμε τις ζωές μας να ελέγχονται και να περιορίζονται διαρκώς, που θα πρέπει να κάνουμε θυσίες και να γίνουμε ακόμα πιο φθηνοί για να εξασφαλίσουν την κερδοφορία τους τα αφεντικά. Είμαστε όμως και εμείς που μπορούμε να προτάξουμε την ταξική μας αλληλεγγύη και τα ταξικά μας συμφέροντα και να ακυρώσουμε στην πράξη κάθε σχεδιασμό των αφεντικών.

Είμαστε πολλές/οι. Είμαστε παντού. Ενωμένες/οι μπορούμε να γίνουμε και επικίνδυνες/οι.