Ουκρανία – Πόσα ψέματα χρειάζονται για να χτιστεί μία «Αλήθεια»;
Άραγε τι εννοούν τα δυτικά μίντια όταν τοποθετούν την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία το 2022 ενώ ο πόλεμος εκεί μαίνεται ήδη 8 χρόνια με χιλιάδες νεκρούς; Όταν μιλάνε για παράνομη εισβολή ενώ «ξεχνάνε» πχ την εξίσου παράνομη εισβολή στο Ιράκ και ότι χώρες σαν τις ΗΠΑ ανεβοκατεβάζουν χούντες σε όλες τις γωνιές του πλανήτη; Όταν μιλάνε για το δράμα των ουκρανών προσφύγων ενόσω οι σύμμαχοι χτίζουν φράχτες, πυροβολούν, βυθίζουν μετανάστες στα σύνορά τους ή/και τους παρουσιάζουν ως εισβολείς; Όχι δεν έγιναν φιλειρηνιστές. Αυτό που εννοούν είναι ότι υπάρχει μόνο μία αλήθεια. Η δική τους αλήθεια.
Και ενώ η Ρωσία διεξάγει πλέον και επίσημα πόλεμο στην Ουκρανία με εκατομμύρια εκτοπισμένους, σπέρνοντας πτώματα και καταστροφή ενώ ταυτόχρονα φυλακίζει και φιμώνει χιλιάδες στο εσωτερικό της επειδή τολμούν απλά να μιλήσουν ενάντια στην εισβολή, η αλήθεια είναι ότι τόσο η Ρωσία όσο και κανένα δυτικό κράτος δεν δίνει δεκάρα για τον ουκρανικό πληθυσμό. Όπως δεν δίνει δεκάρα και το ίδιο το Ουκρανικό κράτος του οποίου η μισή αστική τάξη έχει συμφέροντα άρρηκτα δεμένα με αυτά της Ρωσίας, η άλλη μισή ποντάρει σε δολάρια και ευρώ και όλη η ουκρανική αστική τάξη στο σύνολό της ευημερεί από την ακραία εκμετάλλευση της εκεί εργατικής τάξης. Από το 2014, η ουκρανική εργατική τάξη βιώνει επιπλέον και την φρίκη ενός πολέμου που προωθήθηκε και προωθείται από διάφορα κράτη -με το ουκρανικό ανάμεσά τους- στο όνομα μάλιστα της προστασίας του πληθυσμού της.
Άσχετα με τη ρητορική και την απροκάλυπτη γελοιότητα/θρασύτητα των επιχειρημάτων της κάθε πλευράς, αυτό που εντέλει ενδιαφέρει κάθε κράτος είναι τα συμφέροντά του. Από τους δυτικούς δημοκράτες και τους συμμάχους τους, το Γκουαντανάμο και τις σχεδόν καθημερινές δολοφονίες αφροαμερικανών από τους μπάτσους στις ΗΠΑ, τα σύγχρονα κολαστήρια «Κέντρα Κράτησης/Υποδοχής» μεταναστών στην Ευρώπη μέχρι το νέο άξονα του κακού, το ρωσικό εθνικιστικό καθεστώς και τον κινέζικο high tech ολοκληρωτισμό δεν υπάρχουν πουθενά «καλά» κράτη. Υπάρχουν μόνο ανταγωνιστικά καπιταλιστικά συμφέροντα και κράτη που επιχειρούν να τα επιβάλλουν. Οι επιλεκτικές επικλήσεις σε ανθρώπινα δικαιώματα είναι απλά ένα εργαλείο προς χρήση σε ένα μιντιακό πόλεμο για την απόσπαση συναίνεσης από τους ντόπιους πληθυσμούς με στόχο την εθνική συστράτευση ενάντια σε ένα εξωτερικό εχθρό.
Στο Αιγαίο οι επιτιθέμενοι είναι δύο
Το ελληνικό κράτος, όπως και κανένα άλλο κράτος άλλωστε, δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Πέρα από τη φθηνή προπαγάνδα προορισμένη για πατριωτικά αυτιά περί «καλής» αμυνόμενης Ελλάδας ενάντια σε «κακούς» ξένους, το ελληνικό κράτος υπήρξε και εξακολουθεί να είναι επιθετικό για την προώθηση των συμφερόντων του. Απλά και μόνο κοιτώντας στην πρόσφατη ιστορία του από την παρακρατική επιχείρηση ΜΑΒΗ στην Αλβανία, τις βλέψεις επί των εδαφών της Πρώην Γιουγκοσλαβίας και τη διοργάνωση του πραξικοπήματος στην Κύπρο, το ελληνικό κράτος προσπάθησε να αξιοποιήσει κάθε ευμενή διεθνή συγκυρία και συσχετισμό χωρίς βεβαίως κανένα ηθικό φραγμό. Είναι άλλωστε γνωστό πως ο εθνικός σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Έτσι και σήμερα βλέποντας τα τρίγματα ανάμεσα στις αμερικανο-τουρκικές σχέσεις επιδιώκει και προετοιμάζεται μιντιακά, διπλωματικά και στρατιωτικά προσβλέποντας στην κατάλληλη στιγμή δράσης για την προώθηση των δικών του συμφερόντων στο Αιγαίο και την ανατολική μεσόγειο κόντρα στα ανταγωνιστικά τουρκικά. Γι’ αυτό και διατηρεί στρατηγική συμμαχία με το νέο-φασιστικό κράτος του Ισραήλ, κάνει διμερείς συμφωνίες με την αιματοβαμμένη δικτατορία της Αιγύπτου, στέλνει όπλα στη χούντα της Σ. Αραβίας, υπογράφει «αμυντικά» στρατιωτικά σύμφωνα με την -ακόμα μέχρι σήμερα (νέο)αποικιοκρατική- Γαλλία και το απολυταρχικό καθεστώς των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Γι’ αυτό και οι υπουργοί/πρωθυπουργοί του ελληνικού κράτους θυμίζουν διαρκώς περισσότερο με πλασιέδες που μοστράρουν την ελληνική επικράτεια ως φιλέτα για αμερικάνικες στρατιωτικές βάσεις οι οποίες πληθαίνουν και αναβαθμίζονται σταθερά αυξάνοντας και την πιθανότητα εμπλοκής του ελληνικού κράτους σε ένα γενικευμένο πόλεμο. Γι’ αυτό και το ελληνικό κράτος και τα τραπεζικά/ εφοπλιστικά/ πετρελαϊκά συμφέροντα που υπηρετεί είχε διαλέξει ήδη πλευρά πολύ πριν πατήσει πόδι η πρώτη ρωσική μπότα σε ουκρανικό έδαφος και στέλνει όπλα στο φασιστικό καθεστώς του Κιέβου λες και διαθέτει κάποιου είδους εξαρτημένα αντανακλαστικά του Παβλόφ. Όσο λοιπόν προφανές είναι ότι το τούρκικο κράτος είναι επιθετικό και έχει βλέψεις στην ευρύτερη περιοχή, άλλο τόσο είναι προφανές ότι το ίδιο ισχύει και για το ελληνικό.
Ο πόλεμός τους είναι παντού, ο εχθρός μας είναι εδώ
Όσο τα κράτη με το ένα χέρι βαθαίνουν την εκμετάλλευση και επεκτείνουν την καταστολή στο εσωτερικό τους και δείχνουν με το άλλο εξωτερικούς εχθρούς και μας καλούνε να ενωθούμε με τα αφεντικά/εκμεταλλευτές μας, τόσο περισσότερο ο αντιπολεμικός/ ταξικός/ κοινωνικός λόγος και δράση γίνεται πιο αναγκαίος και επιτακτικός. Ας θυμηθούμε και ας θυμίσουμε στα αφεντικά ότι δεν σκοπεύουμε να πολεμήσουμε για κανένα αφεντικό και τα εθνικά τους συμφέροντα. Ότι τα δικά μας συμφέροντα είναι ταξικά. Ότι οι προλετάριες/οι είμαστε εθνικοί προδότες καθώς δεν έχουμε πατρίδα παρά μόνο ολόκληρη τη γη, απαλλαγμένη από κάθε είδους εκμετάλλευση και καταπίεση. Ο δικός μας πόλεμος δεν είναι ούτε εθνικός, ούτε θρησκευτικός. Είναι ταξικός και κοινωνικός και θα τον δώσουμε εδώ που ζούμε και αναπνέουμε κόντρα στο ελληνικό κράτος όπως τα ταξικά μας αδέρφια δίνουν τον ίδιο εξαιρετικά αντίξοο πόλεμο στην Τουρκία ενάντια στο τούρκικο κράτος.
Όσο περισσότερο σου κλέβουν τη ζωή, τόσο σε ταΐζουνε με έθνος και φυλή.